जन्मभूमि सदा प्रिय

दुवै ती सरिता मिल्दा बेसी सत्रसये निर
सम्झी ईश्वर फर्कन्छौँ हामी पूर्व दिशातिर

आज यो शुभ बेलामा श्रद्धा–पुष्प यिनै मिले
प्यारो बस्ती दुराडाँडा सम्झनाका तरङ्गले

जति नै देवदेवीमा भक्तिभाव अनन्य छ
जन्मभूमि तिमीतर्फ त्यति नै अनुराग छ

पुरानो कोट फोस्रेको तुर्लुङे भेकको पनि
गर्दी सेँचन धर्तीमा खेल्दछिन् तटिनी उनी

सिकता पेलिने गाथा किर्किरी धुन गुञ्जँदी
केके सौगात ली झर्छिन् किरिन्चे कल्कलाउँदी

नेटा थान्सिङ खोस्रेर पाउँदी मन्द वेगमा
सर्पको चालले झर्छिन् तल सम्थर फाँटमा

उनै भागीरथी देवी मालिकाको सुशीतल
जल बग्छ सदा काल पखाली पाउ मञ्जुल

यी दुवैको सफा हावा कल्कल ध्वनिले सदा
पञ्चतत्व मिलेको छ सानन्द घुम्न पाउँदा

धरणी तल छोएर टेक्दा ती पाइलाहरू
आनन्द मिल्छ भन्छन् रे स्वर्गका देवताहरू

धन्य सम्झन्छु यो बस्ती जन्मी हुर्केंबढेँ जहाँ
मिलेको सुख ऐश्वर्य जेजति छ सबै यहाँ

वन खेत र पाखाको वातावरण शुद्ध छ
सदैव गाउँमै बस्ने मुराद मनभित्र छ

एउटा खिन्नता यो छ गाउँ नै शून्य भैदिँदा
छिटै नै पूर्णता आओस् यही आशा छ सर्वदा

— यदुनाथ सरल